Fop Verheij
Fop Verheij (1949) is sedert 1977 verbonden aan het Erasmus MC-Sophia te Rotterdam. Hij was vele jaren hoofd van het klinische deel van de afdeling Kinder- en Jeugdpsychiatrie en is sedert 1999 hoofd patiëntenzorg van deze afdeling. Sedert 1997 is hij ook voor een aantal uren per week verbonden aan het CPZ RMPI.
Hoewel hij als kinder- en jeugdpsychiater en psychotherapeut publiceert, heeft de residentiële en semi-residentiële behandeling van kinderen en jeugdigen zijn grootste belangstelling. In een grote reeks van publicaties hebben hij en zijn medewerkers vele facetten van het residentiële leefmilieu trachten te operationaliseren. Leefgroep en leefgroepbehandeling, educatieve therapie en onderwijs, psychotherapie en vaktherapieën en ouder- en gezinsbegeleiding waren onderwerp van belangstelling. Hij promoveerde in 1986 op
Klinische kinderpsychiatrie en het cognitief-structurele ontwikkelingsmodel. In 1989 publiceerde hij (met Van Loon en De Boer) het boek
Intensieve residentiële behandeling van kinderen (Van Gorcum, Assen), in 1993 (met Eijsberg en Van Strien)
Klinische kinder- en jeugdpsychiatrie; praktijk en visie (Van Gorcum, Assen), terwijl de eerste druk van Behandelingsplanning (SWP, Utrecht) eveneens in 1993 verscheen en in 1997 gevolgd werd door
Multidisciplinair verslagleggen & interdisciplinair denken (SWP, Utrecht). In 2001 volgde (met Sproet en Vos) Goed gezin(d);
Klinische gezinsbehandeling in verslavingszorg en GGZ (Garant, 2003), in 2002 (met Van Doorn)
Ontwikkeling & leren; Psychiatrie op school(Van Gorcum, Assen), in 2005
Integratieve kinder- en jeugdpsychotherapie (Van Gorcum Assen) en in 2006 (met Jeremiasse en Mous)
Methodische praktijkbegeleiding & teambegeleiding (SWP, Amsterdam).
In 1994 werd hij tot hoogleraar klinische kinder- en jeugdpsychiatrie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam benoemd. Op 12 januari 1995 hield hij zijn inaugurele rede, getiteld:
Klinische kinder- en jeugdpsychiatrie; als het vanzelfsprekende ontbreekt.
Leidend motief om de residentiële en semi-residentiële behandeling zo centraal te stellen is dat anderen dit niet of te weinig doen. Veel hulpverleners, werkzaam in residentiële en semi-residentiële instellingen, publiceren, maar vaak niet over klinische themas en nog vaker niet over het klinisch milieu zelf. Het gevaar dreigt dat de residentiële behandeling zichzelf niet meer vernieuwt.
Publicaties
De behandelingskeuze in jeugdzorg en speciaal onderwijs
