Aarzelende pijpen, ratelende tongen

Kerk en orgels zijn in de westerse cultuur altijd met elkaar verbonden geweest. Een kerk was en is geen kerk zonder een orgel. Dat is al zo geweest vanaf het begin van de kerkbouw, ook op Curaçao. De eerste Santa Anakerk bezat al een orgel. De Lutherse kerk op het Brionplein werd gemaakt met een orgelgalerij en een orgel, evenals de Fortkerk. Later kreeg ook de Synagoge een orgel. Ook bij de Kathedraal op Pietermaai, de Heilig Hart kerk te Janwé en de Fatimakerk in Suffisant vormt de orgelgalerij met het orgel een essentieel onderdeel van het kerkgebouw. In Brievengat is het orgel zelfs zo ingebouwd dat het een wezenlijk onderdeel is van de kerkmuur bij het altaar.
De geschiedenis hoe men sinds 1643 op Curaçao omging met de kerkorgels, de problemen die er waren, het wordt allemaal in dit boek beschreven. Voor de volledigheid worden niet alleen de nu zeven nog aanwezige orgels besproken, maar ook de twee orgels die inmiddels verdwenen zijn.
Een stuk cultureel erfgoed van Curaçao dat te waardevol is om niet te worden vastgelegd.

De auteur heeft lang als gynaecoloog in Alkmaar, Nederland, gewerkt en van 2003 tot en met 2008 op Bonaire.
Van 2002 tot juni 2013 was hij als (amateur-)organist de vaste bespeler van het Flentrop orgel van de historische Fortkerk in Willemstad, Curaçao. Vrijwel alle beschreven orgels zijn in die jaren door hem bespeeld.