Op zoek naar de oorzaken voor de hardnekkigheid van de wederzijdse beeldvorming brengt Valdemar Marcha op basis van empirisch onderzoek een aantal sociale processen in beeld. Hij concludeert onder meer dat stereotypen juist gebruikt worden om ontmoetingen te structureren. Beelden ontstaan niet zozeer tijdens de communicatie over en weer, maar geven betekenis aan handelingen die in de communicatie over en weer plaatsvinden. De stereotypen functioneren als frames en geven betekenis aan meningen, gedragingen en gebruikte woorden. Bovendien kleuren deze beelden, op vele vlakken van het leven, de mening van vele Antilliaanse en Nederlandse deelnemers. Marcha illustreert het een en ander met anekdotes, waaronder deze die goed weergeeft hoe het kolonialisme het denken en waarnemen van Curaçaoënaars kan beïnvloeden.
Een huishoudster ziet een vrouw met een grote hoed uit een mooie auto met chauffeur stappen. ‘She was definitely a white lady,’ vertelt zij later aan een kennis. De vrouw was echter hartstikke zwart. De zwarte huishoudster kon zich niet voorstellen en dus ook niet waarnemen, dat zo’n rijke dame een zwarte vrouw zou kunnen zijn.
Valdemar Marcha zet de politieke beeldvorming af tegen de maatschappelijke beeldvorming die veel positiever blijkt uit te pakken en hij eindigt daarom ook met een dringend beroep op de politiek aan beide kanten van de oceaan: voorkom doelgericht en op concrete wijze de instandhouding en verspreiding van negatieve beeldvorming.
Valdemar Marcha neemt met deze afscheidsrede formeel afscheid van de Universiteit Utrecht als bijzonder hoogleraar waar hij de leerstoel Sociale Cohesie en Multiculturaliteit bekleedde. Zijn afscheidscollege behandelde beeldvorming en communicatie binnen het Koninkrijk – met een toespitsing op de politieke verhoudingen – die mank gaan onder de constante hantering van stereotypen als wapens in de strijd.
