Hoe je meditatie kunt inzetten bij mensen met een (licht) verstandelijke beperking + opdracht

Benieuwd hoe je meditatie kunt inzetten binnen je werk met mensen met LVB? Lees dan verder en download de opdracht. 

Harold wil een gewoon leven leiden
Binnenkort wordt hij 50. Met deze heugelijke dag is hij al maanden bezig. Hij wil een groot feest geven en iedereen die hij kent uitnodigen. Het liefst wil hij ook de plaatselijke zanger, Ger Janssen, vragen om zijn lievelingsnummers te zingen, maar dan wel in dialect. Het is spannend voor Harold nu met Corona. Het zou een ramp zijn als zijn feest niet door kan gaan. Daar denkt hij dan ook maar niet aan.

Harold is verstandelijk beperkt. Hij leeft al jaren in een gezinsvervangend tehuis in een groep met nog zeven andere mensen met een verstandelijke beperking. Harold heeft geen goede band met de medebewoners. Hij heeft niks met gehandicapten, zegt hij. Hij ziet zichzelf ook niet zoals de anderen en vraagt zich regelmatig af waarom hij geen auto mag rijden bijvoorbeeld. Gelukkig accepteert hij het antwoord: “Omdat alle belangrijke mensen zich laten rijden.” Hij lacht dan. De moeder van Harold was zijn alles. Al jong stierf zijn vader. Harold was nog maar een kind. Hij leefde jaren met zijn moeder en zijn broer. Ook zijn broer overleed na een kort ziekbed. Voor Harold was dat een zware tijd. Met zijn broer ging hij naar voetbalwedstrijden en werd opgenomen in de vriendengroep. Dat is wat Harold het liefste wil. Een gewoon leven leiden en in een omgeving zijn met mensen die van hem houden. 

Zijn moeder was zijn alles
Net zoals zijn moeder. Harold en zijn moeder waren twee handen op één buik. Ieder weekend zag hij haar. Ze vertroetelde hem, ze deden leuke dingen samen en met mooi weer gingen ze ergens een ijsje eten. Hij had er altijd weer moeite mee wanneer hij teruggebracht werd naar het gezinsvervangend tehuis. Op een dag belde zijn moeder dat ze hem niet kwam halen. Ze was ziek. Harold was verdrietig. Hij kon toch voor haar zorgen? Een kopje thee zetten was toch niet zo moeilijk? Maar nee, zijn moeder was té ziek. Binnen een paar weken overleed ze. Voor Harold was dit onverteerbaar. Hij was nu echt alleen op de wereld. Harold raakte in een depressie. Hij wilde maar één ding en dat was naar zijn moeder. Hij zocht veel contact met zijn neef die arts is. Hij vroeg om een pilletje, omdat het leven echt te zwaar was voor hem. De neef en zijn gezin haalden Harold regelmatig op voor leuke uitjes. Harold was wel heel verdrietig, maar leuke uitjes liet hij zich niet door de neus boren. Hij ging zelfs op vakantie met zijn neef en zijn gezin. Een week zwemmen en dansen in de Griekse zon. Het was geweldig en deze herinnering zou hij altijd met zich meedragen. 

Plekje van verdriet
Natuurlijk waren er ook nog steeds momenten dat hij somber was en zijn moeder erg miste. Zoals die ene avond. Hevig snikkend lag Harold in zijn bed. Hij had een rotdag. Er was een aanvaring geweest met een medebewoner en hij was boos naar zijn kamer gegaan. De mentor van Harold, Kristel, kwam hem nog even instoppen en trof hem erg verdrietig aan. “Ik wil naar mama,” snikte Harold.  Kristel troostte hem. Ze zei dat ze hem begreep maar de tranen bleven. “Ga maar eens rustig liggen,” zei Kristel zacht. “Leg je handen maar op je buik en voel maar hoe je ademhaling in je buik op en neer gaat.” Harold werd al iets rustiger, maar lag nog wel met grote ogen naar het plafond te staren. “Doe je ogen maar dicht,” zei Kristel. “Ik ga je meenemen in een verhaal en alles wat er gebeurt tijdens het luisteren is goed. Ook je verdriet mag er zijn.” 

Kristel las een kindermeditatieverhaal uit De boodschap van de vogel voor. Het verhaal ging over omgaan met verdriet. Dat iedereen wel eens een groot of klein verdriet heeft. Dat het ergens heen kruipt in je lichaam en dat je het het liefst weg wilt drukken. Dat herkende Harold. Hij wilde dat gevoel niet voelen, dat enorme gemis, dus probeert hij er niet aan te denken, maar toch komt het steeds weer in zijn gedachten. Kristel las verder. Door het verhaal leerde Harold dat het verdriet eigenlijk gewoon een plekje nodig heeft, een plekje waar het aandacht krijgt en dat het dan langzaam kleiner kan worden. Kristel keek naar Harold. Door haar rustige manier van voorlezen had hij zich kunnen ontspannen. Het lukte hem ook om zijn ogen dicht te houden en mee te gaan met het verhaal. Op het einde mocht Harold aan een fijn moment denken. Iets waar hij naar uit kon kijken. Daar hoefde hij niet lang over na te denken. Dat was natuurlijk zijn 50ste verjaardag met Ger Janssen als hoofdartiest. Nog voor het verhaal uit was hoorde Kristel een zacht gesnurk. Harold was in slaap gevallen….

Download hier de opdracht 'Plekje van verdriet’ uit De boodschap van de vogel. Kindermeditaties.

Bestel hier het interactieve voorleesboek.

Een ‘gewoon’ boek in handen houden? De boodschap van de vogel is er ook in een hardcover-uitgave. De bijbehorende podcasts bekijk je simpel en snel via de website van Uitgeverij SWP.